Читати книгу - "Дэпэш Мод"

давайце я сапраўды пайду, але ў іншы бок, туды, куды я ўжо ішоў. Куды ты ішоў? – крычыць старэйшы, ты захрас у дзьвярах, людзі зайсьці не маглі. Сур’ёзна? – пытаюся. – Ну, мяне, вядома ж, падштурхнулі. Хто цябе штурхаў? – крычыць той самы. – Ты проста пад колы кінуўся, а потым у дзьвярах захрас. Добра-добра, – кажу я, – давайце я пайду туды і яшчэ раз паспрабую, добра? І я напраўду спрабую вызваліцца зь іхных абдоймаў, і ўжо тады яны пачынаюць мяне біць. А калі і гэта не дапамагае, то проста дастаюць балончыкі і шчодра паліваюць мяне чаромхаю, адварочваючыся пры гэтым. Пэўна, гэты пах ім не падабаецца.

22.30

І ты, блядзь, ты – які ад прыроджанага алькагалізму і шырокай душы яшчэ ўчора рабіў цалкам вар’яцкія рэчы – ты раптам згодны падтрымаць якія заўгодна рэпрэсіі і карныя апэрацыі, ты валяешся дома, чытаеш крымінальную хроніку і балееш не за сумленных у сваім вар’яцтве маньякаў, а за генэралаў стаўкі і касталомаў з асаблівых аддзелаў, стары рэакцыйны ўблюдак, што забыўся на церпкі пах руус. Менавіта так і пачынаецца фашызм – учорашнія байцы нябачнага фронту раптам ператвараюцца ў тлустае апірышча для антыгуманных эксперыментаў з рэчаіснасьцю і сьвядомасьцю, тыя, хто толькі ўчора вярнуліся з франтоў і акопаў пераможцамі, ужо празь нейкія дзесяць-пятнаццаць гадоў раптам ператвараюцца ў фашысцкіх сьвіней, вось ў чым найвялікшая таямніца цывілізацыі, грамадства пажырае самое сябе, яно цяжэе й асядае пад цяжарам сылікону, якім само сябе і накачвае.

19.45

– Так, – кажа адзін з фашыстаў, – даставай, што там у цябе ў кішэнях.

– Не магу, – адказваю. – Спачатку наручнікі здыміце.

– Не выёбвайся.

– Ну, хаця б часова здыміце, я дастану, а потым вы зноў іх надзенеце.

– Ну да, мы іх здымем – а ты зноў уцякаць. Давай выцягвай, а то па галаве дамо.

– Вы ня маеце права мяне біць, – кажу я фашыстам. – Я дэкану патэлефаную.

– Гэта мы зараз дэкану патэлефануем, – кажуць фашысты.

– Не, гэта мой дэкан, так што тэлефанаваць яму буду я.

– Менш пізьдзі, – гавораць яны.

Да, размова нешта ня клеіцца. Цікава, дзе ў іх тут газавая камэра, я ўсё яшчэ дрэнна бачу. Да таго ж газ, накладзены на выпітае мной, складае нейкія вясёлкавыя камбінацыі ў галаве.

– Зараз мы цябе сфатаграфуем.

– Гэта яшчэ навошта? – пытаюся я.

– На памяць, – сьмяюцца фашысты.

– А дзе тут у вас газавая камэра? – пытаюся я.

– Што? – не разумеюць яны.

– Ну, камэра, – кажу я. – З газам.

– Ага, – кажуць яны. – І з душам. Зараз будзе.

Зараз яны мяне расстраляюць, – думаю я. – Ублюдкі фашысцкія. І тут у пакой заходзіць тоўсты капітан, у сэнсе, не капітан карабля, гадоў пяцідзесяці, з рэшткамі сумленьня ў вачах і рэшткамі бутэрбродаў на кіцелі. Я зразумеў, што гэта мой шанец і вырашыў за яго трымацца, ну, не за кіцель, канешне.

23.00

Потым пачынаецца старасьць, ты проста пусты зь сярэдзіны, у табе проста нічога не застаецца, цябе выціснулі, раздушылі, і ўсё тут, і выкінулі, так што можаш цяпер ганарыцца сваімі пратэзамі і мэдалямі. Каму ты патрэбны, па вялікім рахунку, што ты рабіў цягам усяго гэтага часу, чаму цябе ўсе ненавідзяць і чаму ты ім ня можаш адказаць нават гэтым? Дзе твая нянавісьць? Дзе твая злосьць? Што з табой здарылася? Ува што цябе ператварыла сыстэма? Як жа так – ты ж нядрэнна пачынаў, яшчэ тады, у свае 16-17, ты ж быў нармальным чалавекам, не зусім кончаным і не цалкам прадказальным, што ж ты так аблажаўся, як ты паглядзіш у вочы анёлам на кпп пасьля таго, як памрэш ува ўласным гаўне, як ты ім у вочы паглядзіш, што ты ім скажаш, яны ж цябе не зразумеюць, яны наагул нікога не разумеюць, нікога-нікога.

20.00

– Кім жа ты будзеш?

– Настаўнікам.

– Які зь цябе настаўнік? Ты ж п’яны ўвесь.

Так, трэба неяк адсюль выбірацца, бо гэты ўблюдак мяне дакладна расстраляе. Здаецца, я памыліўся. На гэтых фашыстаў ніколі нельга спадзявацца, абавязкова здадуць.

– Скажыце, як вас завуць?

– Мяне? Хм. Мікалай Іванавіч. Мікалай Іванавіч Плоскіх.

–Як?

– Плоскіх.

– Можна я вас буду проста Мікалаем Іванавічам называць?

– Валяй.

– Мікалаю Іванавічу...

– Ну?

– Вы разумееце, я наагул ня п’ю.

– Я бачу.

– Сур’ёзна. Ня п’ю. Наагул.

– А што ж ты так нахуячыўся?

– Мікалаю Іванавічу, вы разумееце.. Гэта мой дэкан.

– Што дэкан?

– Ну, у яго народзіны сёньня, разумееце?

– Ага, і ўвесь факультэт бухаў, так?

– Ну, не, канешне. Ён проста папрасіў дапамагчы яму пераехаць. У новую лябараторыю.

– Якую лябараторыю?

– Новую. Пераехаць. Там, рэчы перавезьці, апаратуру.

– Апаратуру?

– Ну, да. Колбы.

– Якія колбы?

– Ну, колбы, такія, ведаеце, – я спрабую патлумачыць яму як выглядае колба, але сам не магу гэтага ўзгадаць.

– Ну і што?

– Мы хімікі.

– Я бачу.

– Сур’ёзна. Ведаеце, колбы там розныя. – (Чаго я да гэтых колбаў прычапіўся?) – Мікалаю Іванавічу...

– Ну?

– У вас жа дзеці ёсьць?

– Ёсьць, – кажа Мікалай Іванавіч, папраўляючы свой фашысцкі кіцель. – Сын. Такі самы раз’ябай, як ты, – Мікалай Іванавіч, здаецца, супакойваецца. – Клей вось пачаў нюхаць, зараза такая. Я нядаўна палез у тумбачку.

– Палезлі ў тумбачку? – не разумею я.

– Ну, у мяне там МАЕ рэчы, разумееш? Палез, значыць, гляджу – клею няма, я да яго – ты што, кажу, ахуёк – раней цыгарэты МАЕ паліў, цяпер МОЙ клей нюхаеш?

– Ваш клей? – я яго ніяк не магу зразумець. Што ён кажа?

– Я для рамонту купіў, – абражаецца Мікалай Іванавіч. – Для рамонту, ясна? А цяпер які рамонт, бяз клею?

– Да, – кажу я.

– А абрыгаўся чаго?

– Ня ведаю, Мікалаю Іванавічу, у мяне нешта ў апошні час з носам. Сплю дрэнна, ува сьне задыхаюся. Рыгаю вось.

– Гэта ў цябе глянды.

– Думаеце?

– Дакладна, глянды. Табе іх трэба выразаць.

– Выразаць?

– Ага.

– Ну, да, – кажу я. – Як жа я іх выражу? Што тады застанецца? Магчыма, глянды, гэта наагул лепшае, што ў мяне ёсьць.

– Эх, сынок-сынок. Што ж мне з табой рабіць?